Thuis

Bij een verhuizing horen natuurlijk ook spullen. Deze hadden we al een paar weken voordat we vertrokken in een container laten doen. Dat was op zich een hele onderneming: uitzoeken wat je mee wilt, alles goed inpakken en met een busje naar Moerdijk rijden. Alles zou diezelfde week nog op de boot gaan en ruim voordat we aan zouden komen op het eiland zijn.
Nu was het achteraf niet zo ruim, maar de spullen kwamen ongeveer de dag aan dat wij landden. Vervolgens moest alles ingeklaard worden. Dat wil zeggen: alle papieren naar de douane en invoerrechten bepalen. Al met al hebben wij dus een week na aankomst onze spullen. 's Ochtends kwam er een truckje voorrijden met twee mannen die alles naar binnen gesjouwd hebben. Alles was er alleen was er toch het een en ander gesneuveld. Het fietsje van Fay, het bed van Tinne en wat borden. Maar goed, de pret niet gedrukt..het grote uitpak en in-elkaar-zet spel kon beginnen.
Nu had ik voordat we gingen op advies van Gerda, onze makelaar, veel ingeslagen bij de IKEA - "want er is echt niets fatsoenlijks te krijgen hier". Dit tot grote vreugde van Sven. Gelukkig kwam Stefan, Sven's clubgenoot die hier op vakantie was, ons helpen!
Want het is echt geen pretje om in die hitte over een gebruiksaanwijzing en honderen pieletjes te staan.
Sven heeft me vervloekt om mijn aankoopdriften! Maar gelukkig staat alles nu en hij geeft eerlijk toe dat het toch wel allemaal veel leuke spullen zijn. En hij meent het volgens mij echt.

Hierbij wat foto's van ons huis van binnen voor de liefhebbers:







Al met al is het nu een echt thuis geworden.

Afgelopen zaterdag gingen Stefan, Danielle, Max en Peter weer terug naar Nederland en Sven heeft ze naar het vliegveld gebracht. Gek genoeg kwam toen pas echt het gevoel dat we hier wonen. Wij kunnen nu iedere dag genieten van het mooie weer en het zwemmen.
Ook hebben we een family pass gekocht voor het seaquarium, wat betekent dat we het hele jaar altijd erin kunnen. De kinderen vinden het er fantastisch dus het is ook gewoon leuk om voor een of twee uurtjes naartoe te gaan.
Hier een foto van Tinne die een haai aait.

Tinne doet, zoals ook in Nederland, niets liever dan allerhande diertjes opsporen op het strand. Ze maakt dan ook veel indruk bij iedereen op het strand met enge krabben en zee-egels die ze opvist en aan iedereen laat zien. Momenteel zitten we iedere middag bij het strand van Lions Dive waar ze al vriendinnetjes maakt met de kinderen die daar op vakantie zijn.


Nog even voor de mensen die dit interessant vinden (Bert!): het is een Toyota 4runner geworden. Een SR5 uit 2005, benzine en maar 60,000 op de teller. Je zou zeggen dat dat normaal is op zo'n klein eiland, maar niets is minder waar: er wordt hier verschrikkelijk veel gereden. Er zijn veel auto's die 50,000 per jaar rijden!! Dat reed ik ook in mijn BMW van Utrecht naar Meppel op en neer iedere dag en dat was echt veel, dus hoe ze dat hier voor elkaar krijgen is mij een raadsel.

Tot de volgende keer!

Gas en andere zaken

Nu is het niet de intentie van deze blog om te gaan klagen over dit prachtige eiland maar we maken toch wel wat grappige dingen mee die ik wil delen.
Omdat we er nog maar net zijn moeten we natuurlijk allerhande dingen regelen.
Onder andere internet. Sven ging hiervoor in de stad naar UTS alwaar hij een aantal loketten met nagelvijlende vrouwen trof. Na van het ene naar het andere loket te zijn verwezen had hij een formulier bemachtigd om in te vullen. Daarna zou het nog zo'n twee weken duren voordat we verbinding zouden hebben!
Anne (de eigenaresse van ons huis) kwam met de tip om bij Scarlet langs te gaan. Wat een prettige verassing: na een gesprek aan een tafel liep Sven zo naar buiten met een wireless router en een abonnement. En zowaar: het lukte gelijk om dit thuis te installeren! Alle lof voor Scarlet! Nu hebben we niet de bandbreedte die we zouden willen, maar het is de vraag of dat beter kan...

Een ander verhaal is het gas. De tweede dag ging gelijk het gas van het fornuis op. Eerst op zoek naar de gasfles die bij het hek bleek te staan. Daar vond Sven twee enorme, lege gasflessen. Hmmm, pech dus. Anne zei dat we bij Curagas moesten zijn waar er een abonnement is op ons adres. Nu had ik al trucks rond zien rijden met gasflessen erop, dus ik zei tegen Sven dat we waarschijnlijk moesten bellen en dat ze het dan komen brengen. Nu kreeg Sven ze niet aan de telefoon dus laadde hij de fles achterin onze Hyundai Matrix en reed naar het kantoor van Curagas.
Nou, dat was dus niet de bedoeling! Je moet wel naar curagas rijden om daar vooraf te betalen aan een loket en dan wordt binnen twee tot drie weken je gasfles bezorgd!! Normaal gesproken regel je dit zodra gasfles 1 leeg is, maar de Amerikanen die hier voor ons woonden hebben dus beide flessen maar opgemaakt :-(
Voor noodgevallen is er een elektische pit, daar koken we nu dus maar op.
Sven heeft nog gezegd dat het een noodgeval is maar daar leken ze niet heel gevoelig voor, dus ik ben benieuwd wanneer ze komen.

Nog iets anders: het is natuurlijk ook nog vakantie voor de meisjes en we genieten daarom volop van ons heerlijke zwembad. Stephan Landesz (clubgenoot Sven) met zijn vrouw Danielle en hun zoontjes Max en Peter zijn op het eiland en we hebben al een aantal keer afgesproken. Bij hun in het Hilton waar ze een leuk strandje hebben, bij ons aan het Zwembad en gisteren zijn we naar Porto Marie geweest.
Het was een heerlijke dag!

De kinderen lekker gesnorkeld en gespeeld, heerlijke gegeten op het terras.. een ideaal dagje.
Nu is Sven op pad met Jerry - de lokale tweedehands autoverkoper - om auto's te kijken. Eerst zouden we een pick-up kopen maar we gaan nu toch voor een SUV. Waarschijnlijk wordt het een Toyota 4Runner of een Mitsubishi Nativa. Beide auto's waar we hiervoor nog nooit van gehoord hebben maar je went snel aan de lokale merken. We houden jullie op de hoogte..

Getting started

Nou, we zijn er dan.
We waren al vroeg op Schiphol na een kort nachtje. De grootste taxibus van Utrecht stond om 20 over 6 op ons te wachten aan de Oudegracht. Gelukkig waren de ouders van Sven standby want alle bagage kon er niet in. De hondenkennel nam natuurlijk veel te veel plaats in en verder hadden we nogal veel koffers (understatement).
Dinsdagavond hebben we nog met de nodige moeite alle laatste restjes die we mee wilden nemen in hoekjes van koffers zitten duwen - alles was dus overvol.
Op Schiphol ging Sybrandus nog evne Bello uitlaten die prompt een grote boodschap deed in de vertrekhal.
Het inchecken ging goed, dankzij Sven zijn grote teen die de weegschaal wat omhoog heeft geduwd. Gelukkig had de incheck stewardess dit niet door, maar we hadden desondanks toch nog overgewicht en we moesten een extra 100 euro afrekenen bij de overgewicht balie op Schiphol. Daar ook afscheid genomen van Bello die in zijn bench moest..

Daarna volgde natuurlijk het afscheid van de familie. Jessica, David en de kinderen waren er en met de nodige tranen liepen we door de douane.

In het vliegtuig waren we allemaal zo kapot dat we met zijn vijfen volgens mij zo'n twee uur geslapen hebben. Hierdoor waren we er lekker snel!
Op Curacao aangekomen stond Bello al in de bench klaar bij de koffers en het is ongelooflijk hoe fris zo'n hondje uit een vliegtuig komt. Hij was erg vrolijk en deed gelijk een enorme welkomstplas in de hal waarna we gesommerd werden door een medewerker dat honden toch echt in de bench moesten blijven.
Nadat Sven een aantal keer met de koffers op en neer was gelopen - de bagagekarren waren op - gingen we in 2 auto's op weg naar ons huis.
Daar stond Anne-Marie (de eigenaresse van het landhuis) ons op te wachten die 5 dagen non-stop had geklust voor ons. Wat is het een prachtig huis en met veel gevoel en liefde verbouwd en ingericht.

De kinderen waren helemaal excited en wilden gelijk zwemmen. Bello had het kennelijk ook warm want die sprong er gelijk ook in!

Anne-Marie was nog maar koud weg toen opeens Stephan Landesz, Danielle en Max en Peter op de stoep stonden! Die zijn nu op vakantie op Curacao en wilden een kijkje nemen waar wij wonen. Gezellig! Lekker een biertje gedronken aan het zwembad en we voelden ons gelijk helemaal thuis.

De kinderen vinden het huis prachtig en geweldig (eigen woorden) en Tinne vond dat we het maar moesten kopen in plaats van huren.

Maar goed, we zijn er en nu gaat ons leven hier beginnen.

In de komende weblogs zal ik wat foto's uploaden. Nu is het nog wat pril want we hebben pas sinds een paar uur internet. Dit alles dankzij Sven die vandaag de hele dag bezig is geweest met een paar dingen te regelen maar daarover meer in de volgende blogs.

We gaan bijna!

Eindelijk is het zover...na anderhalf jaar denken en dromen vertrekken we nu echt over twee dagen!
Het is gek, maar het voelt net alsof je gewoon op vakantie gaat en er snel weer bent, maar de realiteit is anders. Door al het geregel en georganiseer hebben we eigenlijk niet genoeg tijd om van iedereen uitgebreid afscheid te nemen.
Sven is nog heel erg druk met zijn werk en ik ben, naast het inpakken, nog een complete verbouwing aan het begeleiden. We willen het huis netjes achterlaten voor de huurders en hebben daarom besloten om alles wat gedaan moest worden maar gelijk aan te pakken.

Afgelopen vrijdag hadden we ons afscheidsfeestje. Gelukkig was het geweldig mooi weer en iedereen stond heerlijk in de achtertuin te genieten van de cocktails en biertjes. Natuurlijk gebeurde wat ik al had gevreesd: veel te weinig tijd om met iedereen te praten!
We zeggen wel eens dat wij altijd het geluk aan onze kont hebben hangen want we hadden nog getwijfeld of het feestje op zaterdag moest, maar gelukkig dat we dat niet gedaan hebben want toen was er een enorm onweer met bijbehorende plensbui. Sven was Edwin naar huis aan het brengen toen het begon en het kwam in de keuken met BAKKEN naar beneden. Door al het klussen was er teveel vuil in de afvoeren gekomen waardoor de goot overliep en de keuken helemaal blank kwam te staan. Binnen mum van tijd was ik doorweekt. Ik probeerde nog de boel te redden door overal bakken te zetten en dammen van handdoeken te bouwen. Pfff, nadat Sven terug was hebben we de goot ontstopt en alles drooggedweilt. Weer een kort nachtje.

Zouden we nou straks op Curacao een beetje rust krijgen? Ik ben bang van niet...

Gisteravond de finale van het WK gekeken met David, Jessica en de kinderen. Iedereen verkleed en geschminkt, superleuk. De kinderen hadden al snel meer belangstelling voor de poesjes van de buren dus wij hebben vol spanning gekeken. Over de afloop zal ik het maar niet hebben, maar we hadden weer eens een redelijk lange nacht dus dat was een bijkomend voordeel. Hoewel, lang...ik was er toch alweer om 7 uur uit om de bouwvakkers te verwelkomen. Die staan nu sleuven in de muur te frezen om metalen pinnen in te lijmen voor de stabiliteit van de buitenmuur.
Na vandaag zijn ze klaar!!!! ook Karol en Jarek komen vandaag voor het laatst en dan zijn we weer bouwvakker vrij!!

Nu alles nog inpakken. Snel verder.